Hoe kom je een lange winter door, zonder regelmatig last te hebben van de bekende winterdip? Gewoon niet naar buiten kijken, maar lekker aan de gang gaan in je warme keuken. Bakken en braden alsof je leven er vanaf hangt. Want niet alleen de geur van voedsel maar ook het genot van het bereiden en uiteindelijk ‘verorberen’, kan een mens intens gelukkig maken. Voeg daar dan in ieder geval één heel belangrijk ingrediënt aan toe, en succes is verzekerd: de winterdip verdwijnt als sneeuw voor de zon. Voor mij is chocolade dat ene belangrijk ingrediënt. Lekker dikke brokken uit het vuistje, liefst minimaal 70% cacao, bij een kopje thee. Ben je meer een lijntype: neem dan eens een chocomasker voor een super zachte huid.

Als ik het hele huis geurend wil laten meegenieten, dan bak ik een overheerlijke chocoladetaart. Dit is er eentje voor echte chocofreaks, warm (voor als je niet kunt wachten) met een bolletje ijs of gewoon een afgekoelde punt voor tussendoor…  Dit keer heb ik h’m gemaakt met een laag geroosterde amandelen bovenop. De echte diehards maken de taart natuurlijk af met een chocolade ganache (fondantlaag).

Voordeel van dit recept: je hoeft er geen echte keukenprins(es) voor te zijn. Alles gaat bij elkaar in een grote kom, en wordt gemengd tot een mooi romig glad beslag is verkregen. Dit recept is voldoende voor een heel grote taartvorm (doorsnede 28-30 cm) of twee kleinere. Je kunt er ook 24 eenpersoons muffins van maken. Een uurtje in de oven is voor de taartvorm voldoende, de kleinere cupcakes/muffins hebben maar 25-30 minuten nodig. De chocoganache maak je van 200 gram pure chocolade met 200 ml slagroom, één op één.

En smullen maar! Heb je echt teveel aan dit ruime recept, dan kun je een deel van de cake eenvoudig invriezen (zonder ganachelaag), maar je kunt h’m ook gerust een week in een afgesloten vorm bewaren. Hoewel, dat laatste weet ik niet zeker: een week bewaren is mij nog nooit gelukt!

Alle boodschappen in huis, het kersttafelkleed ligt gestreken klaar. Straks alleen de pakjes nog onder de boom leggen voor morgenochtend na de kerstbrunch. Wij vieren het dit jaar lekker klein, met de kinderen thuis op eerste kerstdag, een mooi viergangenmenu met o.a. reerug. De tweede dag gewoon boerenkool met de bekende bitterkoekjes-advocaatpudding toe. Tot slot vanmiddag nog even snel een lekkere kersttulband gebakken. Kerst bestaat voor ons nu eenmaal uit tradities…

Ik wens iedereen fijne maar vooral smakelijke dagen toe. Geniet van al het lekkers en ook van het samenzijn.  Is iedereen er klaar voor? Laat de Kerst 2012 dan maar beginnen!

Afgelopen week heb ik een kookworkshop gevolgd bij mijn favoriete kookwinkel ‘Oldenhof’ in Hilversum. Met gastheer kok Gaston heb ik een kijkje kunnen nemen in de Thaise keuken. Op het menu stonden een negental recepten die wij in groepjes van 4 à 5 personen in ongeveer 2 uur bereid hebben. Uiteindelijk hebben we ons tegoed gedaan aan de eigengemaakte heerlijkheden.

De Thaise keuken kent vijf smaaksensaties: heet, zoet, zuur, zout en bitter. De Thai zal proberen deze smaken in één maaltijd te verenigen, soms zelfs in één gerecht. Als belangrijkste basis van de Thaise keuken worden de rode en groene currypasta’s gezien. De pasta’s zijn gemaakt van pepers met toevoeging van veel kruiden. Gebruik van deze currypasta’s geeft direct die typische Thaise (oosterse) smaak aan een gerecht.

Natuurlijk kun je deze pasta’s prima kant en klaar in een toko of supermarkt kopen, maar zelf maken is toch leuker. Hoewel je per gerecht meestal maar 1 eetlepel curry nodig hebt, kun je de zelfgemaakte currypasta’s uitstekend bewaren in een  jampotje met een laagje olie erop. In de koelkast is het op deze manier zeker een maand houdbaar, mits je steeds een schone lepel gebruikt en opnieuw na gebruik een laagje olie aanbrengt. In deze pasta’s zijn de vijf smaaksensaties van Thailand verenigd, dus slechts door toevoeging van één eetlepel aan je maaltijd heb je in een handomdraai de Thaise keuken thuis.

Wanneer je 21 wordt, dan verdien  je een feestmaal. Een traditie bij ons thuis. Mijn zoon vierde dit weekend deze mijlpaal, en hij kreeg een ‘Herendiner’. Zeven van zijn beste vrienden waren uitgenodigd. Iedereen was netjes in kostuum en de tafel was gedekt met porselein, zilver en kristal. Ook volgens de traditie spraken de gasten de gastheer toe: het werd een bijzondere avond.

Ik ben een dag van te voren al begonnen met voorbereiden, inkopen en koken. Uiteindelijk heb ik een 8-gangenmenu bereid, amuse en koffie met bonbons inbegrepen. Allemaal favoriete gerechten van mijn zoon. Tijdens een Herendiner hoort er echter ook één gang geserveerd te worden waarvoor je een echte durfal moet zijn. Mijn keuze was op escargots gevallen. Ik heb ze zelf nog nooit gegeten, laat staan klaargemaakt. Daarvoor heb ik even wat door mijn kookboeken gebladerd.

Op internet kwam ik nog dingen tegen zoals het zelf ‘verbouwen’ van wijngaardslakken. Wat inhoudt dat je slakken grootbrengt, vetmest, en vervolgens ‘ontslakt’ door ze bloem te laten eten. Hierdoor verdwijnen alle giftige stoffen en laatste restjes aarde en zand. Daarna worden ze uitgehongerd waardoor ze hun slijm kwijtraken en indrogen. Klaar voor consumptie, tenminste nadat ze gekookt zijn. Eerlijk gezegd verging de lust mij al bij het lezen.

Verse slakken, levend, zijn niet te krijgen, of je moet een greep uit je tuin doen. Bij de groothandel koop je ze in blikjes en de slakkenhuizen worden los verkocht. De bedoeling is dat je de slakken uit blik weer terugstopt in hun huis en vervolgens met veel knoflookboter in de oven gratineert. Zo gezegd zo gedaan. De knoflookboter heb ik zelf gemaakt van zachte roomboter, peterselie, zout en peper en heel veel knoflook. Ik moet zeggen: het resultaat zag er verrassend mooi uit.

Maar nog verrassender was dat de heren aan het Herendiner er helemaal niet zo van griezelden! Blijkbaar had de knoflookboter ze zo lekker gemaakt, ze vonden het een delicatesse. Tot mijn spijt (!?) bleef er voor mij geen slakje over om te proeven, toch jammer.

Even een kleine trip naar New York. Een heerlijke stad waar ik graag kom. Druk, multi-cultureel en op elke hoek van de straat wel iets te zien of te beleven. Nu kun je dat ook van Amsterdam zeggen, maar New York is toch wereldster, aparter en vreemder. Je kunt er uren dwalen door China Town, Little Italy of Greenwich Village. Lopend over Broadway,  of zwoegend door de mensenmassa op Times Square. Onder het geluid van de fontein op Rockefeller Center een droge witte wijn of sprankelende cocktail nuttigen. Uiteindelijk vind je de rust in Central Park. Het hoort allemaal bij deze fantastische stad.

Wat eten betreft biedt Manhatten NY alles wat je je maar bedenken kunt. Van fastfood tot een Japanse banketbakkerij en Amerikaanse chique, you name it! Zo hebben we een avond bij Del frisco’s gegeten, een bekende keten van grill & steakhouses, waar je de allerbeste filet Mignon eet. Een stuk vlees van minimaal 8 oz (225 gram) waar je mes als vanzelf doorheen zakt. Voor dit vlees zou ik slechts één dag in de maand carnivoor kunnen zijn.

Maar ook de orichiette pasta primavera in het restaurant Le Train Bleu op de 6e etage van het warenhuis Bloomingsdale was perfect. Een autenthiek ingerichtte treincoupé zoals je die wel kent uit de western-films, met een beperkt aantal linnengedekte tafeltjes en de toegang ergens verstopt op de afdeling huishoudelijke artikelen. Je moet het maar weten, maar bij toeval zoiets ontdekken is alleen maar leuker.

Kortom, genoeg inspiratie opgedaan voor weer enkele blogentry’s. Wordt vervolgd dus…

Hiep, hiep, Hoera! Vandaag bestaat mijn site één jaar. Een mooi moment om even bij stil te staan en terug te kijken. Op 17 januari 2011 startte ik mijn blog-site, niet wetend dat ik er zo’n plezier aan zou gaan beleven om deze wekelijks te onderhouden. En ook niet wetend dat er zoveel mensen geregeld een kijkje zouden nemen. De cijfers: vanaf januari 2011 tot nu heeft mijn site meer dan 18.000 bezoekers gekregen, die gemiddeld 3 pagina’s per keer bezochten. Niet slecht voor een startende blogger, al zeg ik het zelf. Maar daar was het mij natuurlijk niet om begonnen. De site diende voornamelijk als uitlaatklep van mijn eet-ideeën. De ene keer geïnspireerd door een berichtje in de krant, de andere keer door het aanbod bij de groentekraam op de markt. Elke week vond ik wel een aanleiding om een stukje te schrijven over iets smakelijks, iets opmerkelijks of een lekker recept en liefst iets wat ik ook zelf gemaakt had. Het totaal heeft geleid tot een bonte verzameling van recepten.

En ik heb de smaak te pakken, dus mijn trouwe bezoekers kunnen gerust zijn: ik ga het komend jaar door met kokkerellen. Blijf daarom de site bezoeken, ik wens jullie veel lees- en kookgenot… en reageer gerust op de stukjes en recepten, daar doe je mij alleen maar een plezier mee.

Mijn favorieten, een kleine greep uit meer dan 100 recepten:

Met nog enkele uren tot de wisseling van het jaar. Overal klinkt het geluid van rotjes en knallen. De katten hebben in huis een veilig heenkomen gezocht. De champagne staat in de koelkast koud.

Vanmiddag, onder het genot van een glas champagne, de appelbeignets en oliebollen gebakken. Voor de beignets heb ik het eenvoudige maar zeer doeltreffende recept van Holtkamp gebruikt. Ik kon het niet laten mijn beste aankoop van 2011 nogmaals te raadplegen.

Voor de oliebollen heb ik als basis een pak Koopmans oliebollenmix gebruikt. Voordeel hiervan is dat voor de hoeveelheid bloem ook de juiste hoeveelheid gist en rijsmiddel is toegevoegd. Het water vervang ik grotendeels door bier en behalve rozijnen (witte en bruine) gaan er appelblokjes doorheen. Van een apart zetsel beslag heb ik nog oliebollen zonder rozijnen gemaakt en enkele met appel-gember.

Mijn man heeft mij in de keuken bijgestaan met het draaien van de oliebollen in het vet en heeft bovendien mooie foto’s gemaakt. Ik wens iedereen een smakelijke jaarwisseling en een inspirerend 2012! Ik ben er helemaal klaar voor: het aftellen kan beginnen…..

Vanochtend wees de buitenthermometer ruim 12 graden aan. Onvoorstelbaar, zo zacht als het is. De zon schijnt de kamer binnen en maakt de kaarsjes in de kerstboom onzichtbaar. Ondanks de warmte was het gisteren een prima eerste kerstdag.

Overdag lekker relaxed. Na een gezellig ontbijt de pakjes uitgepakt. De kerstmannen en vrouwen hebben dit jaar weer aan iedereen gedacht. Zoals gepland maar een kleine twee uur in de keuken gestaan voor de voorbereidingen van het diner. Er was zowaar tijd voor een spelletje Monopoly. Wel in de keuken want de tafel was al gedekt. We zullen vandaag het spel verder af moeten spelen want we hebben het einde niet gered vóór het eten.

Bij zo’n viergangenmenu kan er wel eens iets fout gaan of niet helemaal het resultaat geven wat je er van verwachtte. Maar zoals de jongste zei: “..alles was lekker!” en de ande riep: “..een ‘vo’ voor de kok” (roeierstaal), grotere complimenten kun je toch niet krijgen? Zelfs de ouderwetse garnalencocktail viel goed in de smaak. Ik was zelf aangenaam verrast door de reerug. Een moeilijk stukje vlees dat snel te gaar kan zijn. Ik had de filet op kamertemparetuur laten komen voordat het de pan in ging. Slechts 2 minuten op hoog vuur aangebraden en daarna in aluminiumfolie gewikkeld in een oven van 150 graden 4 minuten na gegaard. De filet was van binnen nog roze en heerlijk mals. Met de cranberrie-portsaus, de romige aardappelgratin en een goed glas rode wijn was het een mooi hoogtepunt van het kerstmaal.

Vandaag dus uitbuiken. Vanavond, ook weer traditiegetrouw, gewoon boerenkool met verse worst. De restjes soep en advocaatpudding maken het af. En dan nog Monopoly…
Deze kerst geeft mij een warm gevoel.

Mijn zilveren bestek ziet er niet uit! En dat met nog maar twee dagen tot de kerst te gaan. Een ramp, want ik vind zilver poetsen een vreselijke klus en mijn moeder (die het graag doet) is op vakantie. Wat nu? Geen nood, een heel simpele oplossing: met aluminiumfolie en soda is de klus zo geklaard.

Frommel een flink stuk aluminiumfolie in elkaar en trek het dan weer glad. Leg dit folie (met de glimmende kant boven) in een bak of afwasteil (liefst plastic). Strooi hier overheen een royale laag soda en leg daar je bestek op. Het geheel met kokend water overgieten tot het bestek net onder staat. Het water gaat wat bruisen. Laat zo een half uurtje staan. Daarna afspoelen in een sopje en klaar! Bij hardnekkige donkere aanslag zul je de handeling nog een keer moeten herhalen. De scheikundige verklaring is dat de zwarte aanslag, die veroorzaakt wordt door zwavel, zich in plaats van met het zilver nu een verbinding met het aluminium aangaat. Succes verzekerd!

Eén van de meest gestelde vragen in de maand december is: wat eten we met de Kerst?
En misschien nog wel belangrijker: bij wie en met wie?

Wat is december toch een heerlijke maand! De winkels puilen uit van de meest exotische vruchten en groenten. Struisvogel, everzwijn, kwartel, coquilles, of voor wie echt gek wil doen: zebrabiefstuk. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het is wel te koop in de maand december. En wat dacht je van al die kleurige magazines of folders die gratis op de deurmat vallen, met heerlijke menusuggesties en uitdagende drankjes. Nee, het is niet makkelijk om tot een goede keuze te komen.

Belangrijk is wat je nu precies voor ogen hebt met de Kerst. Gaat het om een sjiek dinertje, een gezellig samenzijn met kinderen en kleinkinderen of gewoon onderuit gezakt voor de buis?

Alles kan, alles mag en alles moet kunnen, dat is mijn credo. Zo kook ik de eerste Kerstdag traditiegetrouw het liefst uitgebreid voor mijn gezin met eventueel enkele gasten. Een royaal menu van minimaal vier gangen, bijpassende wijnen en een knappend haardvuur. De tweede dag staat meestal in het teken van soberheid, omdat de overdaad van de eerste dag nog zijn nawerking heeft. Gewoon lekker boerenkool met verse worst van de slager, maar wel met een glas Chateauneuf de Pape en kerst(advocaat)pudding toe! Om de jongens een plezier te doen eten we dan nog ergens rond de feestdagen een keer vleesfondue, tenslotte mag alles en moet alles kunnen…

Maar het antwoord op de eerder gestelde vraag: wat eten we met de Kerst? moet ik jullie nog verschuldigd blijven. Ik ben me nog druk aan het inlezen in kookboeken en tijdschriften, want ondanks mijn traditionele inslag wil ik toch graag elk jaar met iets speciaals op tafel komen. Kortom, ik zoek nog even verder maar laat het jullie spoedig weten.