Van een gewaardeerde en lieve collega ontving ik deze week een maaltje kweeperen, uit eigen tuin. Een bijzondere vrucht, moet ik zeggen, met zijn lichtgele velletje dat bedekt is met dons. Ze houden het midden tussen peren en appels, qua vorm dan. En ze hebben een zeer aromatische geur, iets wat ook in de smaak naar voren komt. Het zou hier om een vergeten groente gaan.

Onbekendheid maakt de kwee misschien ook minder geliefd. Terwijl de vrucht toch voor heel veel doeleinden gebruikt kan worden. Vergis je niet: zet niet zomaar je tanden in de kweepeer, want de kweepeer is absoluut niet rauw te eten. De Portugese naam is ‘marmelo’ en daar komt het woord marmelade ook vandaan. Door de grote hoeveelheid pectine in de kweepeer is hij uitermate geschikt voor het maken van jam en gelei, al dan niet gemengd met ander fruit. Maar ook als compote bij wild of in een stoofgerecht komt de kwee tot zijn recht. En vergeet vooral ook niet de kweeperentaart.

Voor mijn kweeperentaart heb ik gekozen voor een ‘sloffendeeg’. Zo’n heerlijk boterkoekachtig deeg zoals we dat kennen van de aardbeien- of appelslof van de banketbakker. Op de bodem van een slof komt een dun laagje frangipane en om het helemaal af te maken ook nog een laagje banketbakkersroom. Dit is overigens een mooie basis voor alle soorten fruit.

De kweeperen zijn lastig te schillen, omdat ze zo hard zijn. Dus heb ik er voor gekozen om de schil er aan te laten, want deze gaart gelukkig goed mee. Een kwee heeft iets meer stooftijd nodig dan bijvoorbeeld een appel, dus is het raadzaam om de kweeperen vooraf te garen met suiker en kaneel. Zodra de kwee gesneden is wordt hij al snel bruin, dus is het zaak om snel te werken en de parten direct in water met citroen te doen. De sloffenbodem met frangipane en room wordt uiteindelijk bedekt met gegaarde en uitgelekte partjes kwee. Dan gaat de taart voor ruim een half uur in de oven. De keuken ruikt al snel naar een lang vergeten geur, heerlijk.

Weinig koolhydraten en wel eiwitten en vetten, dat is een prima dieet om bij af te vallen. Er zijn heel wat vormen van bekend, denk maar aan Atkins, South Beach en dr. Frank. De gedachte achter deze dieten is dat het gebruik van teveel koolhydraten kan leiden tot vetzucht en overgewicht. Ook kan het bijdragen tot het ontstaan van suikerziekte. Onderzoekers beweren dat de gewichtstoename van de gemiddelde Amerikaan te wijten is aan het koolhydraatrijke (fast) voedsel, met name de vele suikers die verstopt zitten in bijna alle kant en klaar producten. Misschien is deze vetzucht of koolhydraatziekte wel een welvaartsprobleem.

Helaas moet ik toegeven dat ik zelf gek ben op koolhydraten. Pasta, koekjes, taart, noem maar op, héérlijk! Maar ik moet ook toegeven dat mijn overgewicht waarschijnlijk te wijten is aan deze koolhydraten. Geen nieuw inzicht, maar wel tijd om er nu eens iets echt aan te gaan doen!

Een artikel in de krant bracht mij Low Carb onder de aandacht. Geheel onbekend ben ik niet met dit principe. In mijn tienerjaren (ja, toen al!) heb ik enkele maanden het Atkins dieet gevolgd, met heel veel succes. Helaas was er ook het welbekende jojo-effect, door een terugval na een half jaar. Na zoveel jaren tijd voor een hernieuwde kennismaking.

Een voorbeeld van een heerlijke low-carb quiche is deze spinazietaart. Met een frisse salade erbij een complete maaltijd. Nog een voordeel van low-carb: je hebt bijna geen last van hongergevoel en het eten is voedzaam maar ligt niet zwaar op de maag.

Overigens is deze vegetarische quiche ook uitermate geschikt voor iedereen die van gezond en lekker houdt.