Hoe kom je een lange winter door, zonder regelmatig last te hebben van de bekende winterdip? Gewoon niet naar buiten kijken, maar lekker aan de gang gaan in je warme keuken. Bakken en braden alsof je leven er vanaf hangt. Want niet alleen de geur van voedsel maar ook het genot van het bereiden en uiteindelijk ‘verorberen’, kan een mens intens gelukkig maken. Voeg daar dan in ieder geval één heel belangrijk ingrediënt aan toe, en succes is verzekerd: de winterdip verdwijnt als sneeuw voor de zon. Voor mij is chocolade dat ene belangrijk ingrediënt. Lekker dikke brokken uit het vuistje, liefst minimaal 70% cacao, bij een kopje thee. Ben je meer een lijntype: neem dan eens een chocomasker voor een super zachte huid.

Als ik het hele huis geurend wil laten meegenieten, dan bak ik een overheerlijke chocoladetaart. Dit is er eentje voor echte chocofreaks, warm (voor als je niet kunt wachten) met een bolletje ijs of gewoon een afgekoelde punt voor tussendoor…  Dit keer heb ik h’m gemaakt met een laag geroosterde amandelen bovenop. De echte diehards maken de taart natuurlijk af met een chocolade ganache (fondantlaag).

Voordeel van dit recept: je hoeft er geen echte keukenprins(es) voor te zijn. Alles gaat bij elkaar in een grote kom, en wordt gemengd tot een mooi romig glad beslag is verkregen. Dit recept is voldoende voor een heel grote taartvorm (doorsnede 28-30 cm) of twee kleinere. Je kunt er ook 24 eenpersoons muffins van maken. Een uurtje in de oven is voor de taartvorm voldoende, de kleinere cupcakes/muffins hebben maar 25-30 minuten nodig. De chocoganache maak je van 200 gram pure chocolade met 200 ml slagroom, één op één.

En smullen maar! Heb je echt teveel aan dit ruime recept, dan kun je een deel van de cake eenvoudig invriezen (zonder ganachelaag), maar je kunt h’m ook gerust een week in een afgesloten vorm bewaren. Hoewel, dat laatste weet ik niet zeker: een week bewaren is mij nog nooit gelukt!

Alle boodschappen in huis, het kersttafelkleed ligt gestreken klaar. Straks alleen de pakjes nog onder de boom leggen voor morgenochtend na de kerstbrunch. Wij vieren het dit jaar lekker klein, met de kinderen thuis op eerste kerstdag, een mooi viergangenmenu met o.a. reerug. De tweede dag gewoon boerenkool met de bekende bitterkoekjes-advocaatpudding toe. Tot slot vanmiddag nog even snel een lekkere kersttulband gebakken. Kerst bestaat voor ons nu eenmaal uit tradities…

Ik wens iedereen fijne maar vooral smakelijke dagen toe. Geniet van al het lekkers en ook van het samenzijn.  Is iedereen er klaar voor? Laat de Kerst 2012 dan maar beginnen!

Bij het ontdooien en op- en uitruimen van mijn vriezer kwam ik verschillende aangebroken pakjes bladerdeeg tegen. Zonde om weg te gooien, maar ze konden ook niet veel langer bewaard worden, want de randjes van het deeg waren hier en daar al uitgedroogd. Met een paar Elstar appels van de fruitschaal heb ik er overheerlijke simpele appeltaartjes van gebakken. De eerste versie smaakte zo goed dat ik de volgende dag op verzoek er nog een aantal heb gemaakt. Dit keer met een bodempje spijs, ook niet te versmaden. Zo warm uit de oven zijn ze uiteraard het lekkerst. Leuk werkje overigens voor een verloren, regenachtige middag in de keuken.

Eindelijk kon ik ook eens mijn nieuwe Mandoline schaaf gebruiken voor flinterdunnen schijfjes appel. Het mooie aan deze schaaf is het keramische snijblad: blijft altijd scherp.

In Lissabon heb ik ooit de lekkerste lemon pie gegeten, notabene in een Libanees restaurantje. De verfijnde lemon pie werd als nagerecht geserveerd. Citroenen of limoenen zijn heerlijke citrusvruchten die, met name in de landen rond de Middellandse zee, veelvuldig gebruikt worden.

Omdat mijn jongste zoon gek is op alles wat met citroen te maken heeft, besluit ik voor zijn verjaardag een lemon pie à la Lissabon te maken. Voor een dergelijke citroen- of limoenrecept gebruik ik het liefst biologische vruchten. Ze zien er vaak niet zo mooi helder en glimmend uit, maar de schil kun je zonder gevaar als rasp gebruiken. Zelfs de smaak is intenser als die van niet-biologisch verbouwde vruchten. Het enige bewerkelijke aan een lemon pie is de taartbodem. Een stevig zandtaartdeeg dat eerst blind gebakken wordt. Om te voorkomen dat de bodem tijdens het voorbakken teveel uitzakt, gebruik ik aluminiumfolie waarop een mengsel van oude erwten en bonen dient als steunvulling. De taart gaat na het voorbakken nogmaals de oven in met de citroenvulling, daarom is het niet noodzakelijk dat het deeg de eerste keer erg bruin wordt.

Het resultaat is een mooie stevige, friszure lemon pie, die zalvig op je tong smaakt en waar je met heel kleine hapjes lang van kunt genieten.

“Tot in de pruimentijd”, is een uitdrukking die staat voor “tot ziens”, of “tot over een poosje”. Met pruimentijd wordt eigenlijk de tijd bedoeld waarin de pruimen rijp zijn, grofweg van juli tot oktober dus. Waarom er dan niet voor ‘kersentijd’, ‘aalbessentijd’ of een andere vruchtensoort gekozen is, blijft een raadsel. Hoewel het verhaal gaat dat P.C. Hooft in het begin van de 17e eeuw zijn vrienden rond de zomertijd graag uitnodigde op het Muiderslot. Aan het einde van de zomer verhuisde Hooft terug naar Amsterdam waarbij hij tijdens het laatste feest de afspraak maakte elkaar de volgende zomer opnieuw in de tuin te treffen. Hier zou de uitdrukking ontstaan zijn verwijzend naar de vele pruimenbomen die in de tuin van het Muiderslot stonden.

Voor mij is de periode juli tot oktober een echte fruittijd. Op de markt en in de schappen van de supermarkt of groentenman vind je de mooiste aardbeien, bessen, kersen en natuurlijk pruimen. Gewassen en schoongemaakt, heerlijk door de yoghurt, zo uit de hand of verwerkt in een toetje of gebak: fruit smaakt altijd.

Nu keek ik van de week op TV naar een kookprogramma waarin Annabel Langbein haar ‘vanilla plum cake’ bereidde. Bij uitstek hèt recept om die sappige pruimen tot hun recht te laten komen. Het beslag is ideaal voor allerlei soorten fruit, denk maar eens aan abrikozen, nectarines of kersen. Door de toevoeging van yoghurt aan het cakebeslag ontstaat een muffin-achtige structuur. Snijd er mooie grote punten van royaal met poedersuiker bestrooit, of bak eenpersoonsmuffins. Eén hap van deze pruimencake voert je in gedachten terug naar de Middeleeuwse zomertuinen van het Muiderslot.

In Italië kennen ze behalve ‘een koekje bij de koffie’, ook  ‘een koekje bij de likeur’. En dan heb ik het natuurlijk over die overheerlijke amandelkoekjes: cantuccini. Je kunt ze lekker ‘soppen’ in de koffie, maar bij voorkeur in een glaasje Limoncello, Amaretto of Tia Maria. En als je weet hoe simpel dit recept te maken is, dan zorg je dat je voortaan altijd een gevulde trommel in huis hebt.

Het originele recept gaat uit van ongepelde amandelen, juist het vliesje geeft namelijk zo’n lekkere smaak. Helaas zijn deze heel moeilijk te krijgen in Nederland, of je moet er voor kiezen zelf een dag amandelen te kraken. Ik gebruik gewoon gepelde amandelen die ik voor de smaak wel eerst even rooster in een pan. Behalve amandelen kun je natuurlijk ook andere noten gebruiken zoals hazelnoten, walnoten of pistache. Als je het recept regelmatig maakt kun je lekker variëren, en zo tot je eigen favoriete smaak komen. Verder bestaat het deeg alleen uit bloem, suiker en eieren. Als smaakversterker kun je verse vanille gebruiken, of de geraspte schil van citroen of sinaasappel. Het bijzondere aan dit koekje is dat het tweemaal gebakken wordt. Dat lijkt ingewikkeld, maar is het niet. Eerst wordt het deeg in de vorm van kleine platte worstjes gebakken, daarna snijd je deze in plakken, waarna ze nog weer even de oven in gaan.

Zo warm uit de oven kan ik er al bijna niet van afblijven, maar als ze afgekoeld zijn worden ze lekker hard. Juist daarom moet je dit koekje lekker in je koffie of glaasje likeur dopen.

Vanaf maart, april wordt rabarber in de koude grond geplant. Rabarber groeit snel, heeft een mooi sierblad en is in de winkel meestal vanaf eind mei al verkrijgbaar. Ik vind het zo’n typische zomergroente, of beter gezegd zomerfruit. Want rabarber wordt in Nederland voornamelijk in desserts verwerkt of als zoet bijgerecht geserveerd. In Koerdistan wordt rabarber rauw gegeten met wat zout, een heel populaire snack. Ik ga toch liever voor de zoete variant.

Dan kom je toch al snel uit bij rabarbertaart. De mooie groen-rode stelen van de rabarberplant combineren fantastisch met aardbeien of frambozen, maar een paar stengels door de appelmoes is ook zalig. Toch is het juist die fris-zure smaak die veel mensen afschrikt, en om rabarber lekker te maken is dan veel suiker nodig. In dit recept van rabarbertaart gaat echter maar weinig suiker. In plaats van suiker worden een paar eetlepels frambozenjam en zoete rijpe aardbeien gebruikt. Rabarber bevat veel oxaalzuur, dat kan een naar stroef gevoel aan je tanden geven. Om dit tegen te gaan kun je een beetje kalk of een rauwe dooier door de gekookte rabarber roeren. De smaak wordt dan iets milder en ook de kleur verandert van felrood naar roze. Op de taart komt tot slot een dikke laag eiwitschuim. Na een half uurtje in de oven is een stukje warme taart zalig als toetje met een bolletje ijs, maar ook afgekoeld proef je puur zomerfruit.

Van een restje deeg heb ik nog drie kleine taartjes gemaakt met appel en aarbeien (de rabarber was al op). Maar uiteraard kun je met allerlei fruit variëren.

Je houdt van spijs, of je houdt er niet van. Maar als je het lekker vindt, verzin je van alles waar het door of bij kan. Appeltaart is mijn lievelingsgebak waar ik graag spijs in verwerk. Ook een goed gevulde koek of boterkoek met spijs, sla ik niet snel af. Maar cake heb ik nog nooit gemaakt met spijsvulling. Er zijn wel recepten met gemalen amandelen in plaats van bloem, maar ik heb nog nooit een recept van cake gevonden waaraan pure spijs werd toegevoegd.

Laat ik nu in mijn lijfblad ‘Delicious’ deze maand een recept tegenkomen van een spijscake tegenkomen: ik sta te trappelen om dit uit te proberen. In dit recept wordt niet de bloem maar de suiker vervangen door spijs. En eigenlijk logisch als je weet dat spijs voor 50% uit suiker bestaat.

Ik doe alles volgens het recept, maar twijfel wel halverwege, want het beslag wordt behoorlijk stevig en zwaar. Ik voeg ook een snufje zout toe; zoutloze cake heeft net als zoutloos brood: geen smaak. Dit recept leert mij ook dat je de boter zacht moet slaan totdat deze wit ziet en absoluut niet tot vloeibaar moet laten smelten. Bij mijn cake-versies smelt ik juist de boter in de magnetron, het beslag is dan ook veel soepeler. Ben ook heel benieuwd naar de structuur van de cake, want het basisrecept gaat uit van meer boter dan bloem of suiker, terwijl een standaard cakebeslag meestal gemaakt wordt van evenveel boter, suiker en bloem.

De keuken ruikt in ieder geval verrukkelijk, als de cake ook zo smaakt, wordt dit voortaan mijn lievelingscake: spijscake (niet te verwarren met spacecake!).